Εθελοντισμός είναι η ανιδιοτελής πράξη που μέσα απ’ αυτήν εκείνος που την κάνει δεν προσδοκά ανταλλάγματα, τίτλους, επαίνους, βραβεία και αξιώματα παρά μόνο την χαρά της προσφοράς, καλλιεργώντας έτσι μια άλλη συμπεριφορά και ένα άλλο δημόσιο ήθος.
Μια πολύχρωμη αγκαλιά μας ένωσε όλους για ένα κοινό σκοπό. Την προσφορά. Την κατανόηση. Την ενίσχυση. Την ενθάρρυνση. Την ελπίδα. Σε αυτό το ταξίδι που ακόμα είναι στην αρχή του, είδα όρεξη, διάθεση, χαμόγελα, κέφι και ουσιαστικές συνευρέσεις με ωραίους ανθρώπους. Είδα ανθρώπους να δουλεύουν με μόνο όφελος την αντανάκλαση συναισθημάτων.
Ανθρώπους που τους αρέσει να πληρώνονται με χαμόγελα. Είδα ανθρώπους να είναι τυπικοί στις υποχρεώσεις τους. Είδα κοινό στόχο και όραμα. Δεν είδα ανταγωνισμό και καμία μικροπρέπεια. Τελικά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, γιατί ξεκινήσαμε όλοι με ένα κοινό παρανομαστή, την διάθεση για προσφορά. Μέσα από τη Πολύχρωμη Αγκαλιά ανακάλυψα πόσο σπουδαίο είναι αυτό. Μέσα από τον εθελοντισμό ισορροπώ και νιώθω ελεύθερη.
Όλα ξεκίνησαν όταν είδα μια αγγελία που αναζητούσαν εθελοντές ψυχολόγους για ένα καινούριο πρόγραμμα ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού, της CIVIS PLUS με τη χρηματοδότηση από το πρόγραμμα "Είμαστε Όλοι Πολίτες" του Ιδρύματος Μποδοσάκη.
Αποφάσισα να στείλω βιογραφικό και η ανταπόκριση ήταν άμεση. Το ραντεβού για μια κατ’ ιδίαν επαφή ορίστηκε για την επόμενη. Μόλις μπήκα στο χώρο ένιωσα μια θετική αύρα και συνάντησα χαμογελαστούς ανθρώπους. Δέχτηκαν με χαρά την διάθεσή μου να βοηθήσω. Έφυγα γεμάτη και σίγουρη στο οτι αυτοί οι άνθρωποι έχουν όντως σκοπό να προσφέρουν.
Και κάπως έτσι, έφτασε η μέρα που θα ξεκινούσε το πρόγραμμα. Διοργάνωσαν μια εναρκτήρια εκδήλωση όπου θα παρευρίσκονταν οι ωφελούμενες οικογένειες με τα παιδιά τους και όλοι οι εθελοντές. Τα παιδιά πήραν δώρα και έφυγαν με μπογιές στα πρόσωπά τους και μεγάλη χαρά. Οι γονείς χάρηκαν γιατί είδαν τα παιδιά τους χαρούμενα και εγώ χάρηκα που ήμουν μάρτυρας αυτής της χαράς, αλλά και για έναν ακόμα λόγο, γνώρισα τα άλλα 2 μέλη της ομάδας. Την Δήμητρα και την Αγγελική. Δώσαμε ραντεβού μια ώρα νωρίτερα από το προγραμματισμένο, για να οργανωθούμε και να φτιάξουμε το πλάνο μας.
Συναντηθήκαμε λοιπόν, προτείναμε ιδέες για την πρώτη αυτή γνωριμία με τα μέλη της ομάδας και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε απο μακριά πόσα μέλη την απαρτίζουν. Υπήρχε μια διαχύτη αγωνία και απο τις 2 πλευρές αλλά συνάμα και μια προσμονή. Καθήσαμε σε κύκλο. Η ατμόσφαιρα ήταν ελαφρώς φορτισμένη. Μας συστήθηκαν διστακτικά και εμείς με τη σειρά μας προσπαθήσαμε να σπάσουμε τον πάγο, με παιχνίδια γνωριμίας. Μια μπάλα, έσπασε τελικάτον πάγο σε κομματάκια και το χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη όλων, ώσπου στο τέλος έγινε γέλιο βροντερό. Η Ρουμανία, η Ινδία, η Βουλγαρία και η Ελλάδα ενώθηκαν σε έναν κύκλο συμβουλευτικής υποστήριξης και η συνάντηση έκλεισε με την αίσθηση της ανακούφισης και με μία κουβέντα που μου έμεινε "Ευχαριστούμε που μας κάνατε για λίγη ώρα να ξεχάσουμε τα προβλήματα μας".
Στις επόμενες συναντήσεις βρεθήκαμε με ανθρώπους από το Κονγκό, από την Συρία, τη Σρι Λάνκα, από διάφορες χώρες. Κάποιοι απ αυτούς δεν ήξεραν Ελληνικά και έτσι αφήσαμε τη γλώσσα του σώματος να μιλήσει. Τελικά, τα μέλη της ομάδας που παραμένουν σταθερά είναι λίγα και αυτά είναι αρκετά για μας, γιατί γνωρίζουμε πόσο δύσκολες είναι οι ζωές αυτών των ανθρώπων. Είναι πολυτέλεια για αυτούς να αφιερώσουν χρόνο στον εαυτό τους. Και έτσι όποτε τα καταφέρνουν τους δεχόμαστε με μεγάλη χαρά, τους φυλάμε χώρο και κενή καρέκλα στην ομάδα μας και τους εντάσσουμε γρήγορα σ αυτή.
Εξ'αλλού, είμαστε όλοι το ίδιο. ΆΝΘΡΩΠΟΙ που συμπορευόμαστε, ανεξαρτήτου χρώματος, κουλτούρας ή θρησκείας. Πιάσαμε τα χέρια μας, σχηματίσαμε κύκλο και κανένας δεν μπορούσε να σπάσει τα δεσμά αν δεν τον αφήναμε. Άνθρωποι απο κάθε γωνιά του κόσμου, μας είπαν την ιστορία τους, απο πού προέρχονται, τί τους έφερε στην Ελλάδα. Μας άνοιξαν την καρδιά τους, όπως ήξεραν ή είχαν μάθει, μας χάρισαν το χαμόγελο και τα υγρά τους μάτια και η ιστορία συνεχίζεται…
Παπαδημοπούλου Βίκυ
Ψυχολόγος
Εθελόντρια Ψυχολόγος
στο σχέδιο "Πολύχρωμη Αγκαλιά"
της ΜΚΟ CIVISPLUS
