Μια μέρα ένα πουλί μπήκε στο δωμάτιό μου. Αμέσως προσπάθησα να το βοηθήσω να ελευθερωθεί, αλλά αυτό με φοβόταν. Δεν με εμπιστευόταν. Σίγουρα είχε «προγραμματιστεί» από προηγούμενες επαφές του είδους του με το δικό μου, ότι είμαι επικίνδυνος και ότι θα το σκοτώσω, είτε για να το φάω, είτε για «σπορ». Ήταν τόσο βαθιά «προγραμματισμένο», που του ήταν αδύνατο να διακρίνει ανάμεσα σε εκείνες τις προηγούμενες επαφές και στα τωρινά πολύ ευγενικά κίνητρά μου να το βοηθήσω να ελευθερωθεί και να το προφυλάξω από το κακό. Ο φόβος του δεν το άφηνε να διακρίνει τις καλές μου προθέσεις. Κάθε φορά που το πλησίαζα, αυτό πετούσε σαν τρελό μακριά, χτυπώντας σε τοίχους και αντικείμενα, αποδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο στον εαυτό του την αρχική του πίστη ότι είμαι επικίνδυνος και ήθελα να το βλάψω. Εγώ όμως, πραγματικά είχα ακριβώς την αντίθετη πρόθεση. Αν μπορούσε να δει καθαρά το παρόν και όχι μέσα από τον προηγούμενο «προγραμματισμό» του, δε θα κινδύνευε καθόλου. Η δική του άγνοια και διαστρέβλωση της τωρινής πραγματικότητας ήταν η αιτία του κακού που του συνέβαινε. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στο χέρι που το «κυνηγούσε» για να το βοηθήσει, το έκανε να πετά τυφλά πάνω σε αντικείμενα που το έβλαπταν και το έκαναν να υποφέρει.
Αναλογιζόμενος αυτό το περιστατικό, σκέφτηκα ότι πολλές φορές, μοιάζουμε και εμείς με αυτό το παγιδευμένο πουλί. Παγιδευόμαστε σε «δωμάτια» πεποιθήσεων, συνηθειών και εξαρτήσεων που περιορίζουν την ελευθερία και την ευτυχία μας. Έρχεται το «χέρι της ζωής» με το κίνητρο της εξέλιξης και της ανάπτυξής μας να μας απελευθερώσει από τις εξαρτήσεις και την περιορισμένη αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας, τον κόσμο και τα γεγονότα γύρω μας. Δεν εμπιστευόμαστε αυτό το χέρι. Φοβόμαστε τις αλλαγές και το άγνωστο που αυτές εμπεριέχουν. Δεν εμπιστευόμαστε τη ροή των γεγονότων και προσπαθούμε να εμποδίσουμε κάθε αλλαγή, για να αισθανόμαστε ασφαλείς, έστω και αν το περιβάλλον όπου νιώθουμε ασφάλεια, είναι στην πραγματικότητα επώδυνο για εμάς. Προτιμούμε να παραμένουμε στο δωμάτιο του βασανιστηρίου, παρά να εμπιστευτούμε το «χέρι της ζωής» που έρχεται να μας ελευθερώσει με κάποιο είδος αλλαγής στη ζωή μας. Το αποτέλεσμα, είναι συχνά μια λιμνάζουσα ζωή με ελάχιστη δημιουργικότητα και σχεδόν μηδαμινή ουσιαστική επαφή με τους άλλους.
Βαδίζοντας το μονοπάτι της ζωής μας, παγιδευόμαστε κάθε τόσο σε τέτοια «δωμάτια», καθώς ζούμε σαν υπνωτισμένοι στην καθημερινότητα. Για να ελευθερωθούμε από αυτά τα δωμάτια του περιορισμού και της οδύνης, που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, χρειάζεται να γκρεμιστεί ένας τοίχος ή και τα θεμέλια του δωματίου αυτού. Αυτή η στιγμή της μεγάλης συντριβής, είναι ταυτόχρονα και η στιγμή της μεγάλης ευκαιρίας! Τα πάντα μπορούν να αναταξινομηθούν. Καθώς οι δομές της ζωής μας τινάζονται στον αέρα, αναγκαζόμαστε να σκύψουμε και να μαζέψουμε ξανά τα κομμάτια μας. Τότε ακριβώς είναι που έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε σχέδιο και προσανατολισμό, έτσι ώστε να ξαναστήσουμε το οικοδόμημα της ζωής και του εαυτού μας κάνοντας τις αναγκαίες αλλαγές, οι οποίες βασίζονται σε ένα νέο επίπεδο κατανόησης, και αναπτύσσοντας δεξιότητες για τις οποίες πριν δεν είχαμε ιδέα. Είναι η μεγάλη ευκαιρία για να κάνουμε διαφορετικές ΕΠΙΛΟΓΕΣ και να αλλάξουμε πορεία ζωής.
Η πίστη στον εαυτό μας είναι το στοιχείο που κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε εκείνους που καταρρέουν και προσκολλώνται στο παρελθόν και σε εκείνους που προχωρούν παρακάτω, αντιμετωπίζοντας του φόβους και τις ανασφάλειές τους, θεωρώντας το «χέρι της ζωής» ως σύμμαχο δημιουργικότητας και ελευθερίας!
Αυτή η πίστη στον εαυτό, δεν διδάσκεται από κανέναν πίνακα σε καμία διδακτική αίθουσα. Είναι μια δεξιότητα που αποκτιέται μεν στο «πεζοδρόμιο» της ζωής, αλλά μπορεί όμως να καλλιεργηθεί σαν νοοτροπία από νωρίς στα νέα παιδιά. Η μάθηση, για να μπορέσει να μετουσιωθεί σε Γνώση, πρέπει να συμβαδίζει με το «μπαρουτοκάπνισμα» του ατόμου κατά την περιπλάνηση της Σταδιοδρομίας του. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε «οι Ιθάκες τι σημαίνουν»…
Μπάμπης Μιχαηλίδης
Σύμβουλος Ακαδημαϊκής & Επαγγελματικής Σταδιοδρομίας, New York College, Thessaloniki Campus
