Μη μου λες το όνομά σου, στο σαρκικό παιχνίδι το σώμα σου μόνο πρέπει να αφυπνιστεί, ποτέ το μυαλό και η καρδιά σου. Παρ' το κι έτσι, μια αρπαχτή μετά από μερικές κουβέντες στο αυτί, 5-6 σφηνάκια σε ένα τελειωμένο μπαράκι και το επόμενο πρωί δε σε ξέρω, δε με ξέρεις.
Αυτή είναι η κοινωνία μας πλέον. Οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται, δεν προσπαθούν, δεν αγαπάνε. Προτιμούν βλέπεις τα εύκολα μονοπάτια, τις εύκολες αποφάσεις, τα εύκολα κρεβάτια.
Σταμάτησαν οι άνθρωποι να κοιτάζουν βαθιά στο μάτια σου, στην ψυχή σου. Σκύβουν το κεφάλι και συμβιβάζονται με τα λίγα, καταλήγουν το βράδυ να αγκαλιάζουν τη μετριότητα και την ημέρα να κάνουν τους κλόουν προσπαθώντας να κρύψουν τα συναισθήματά τους.
Στη δική μας γενιά χάθηκε ο σεβασμός και η αγάπη. Όχι μόνο προς τον συνάνθρωπο, όχι μόνο προς τον σύντροφο μας μα προς τους εαυτούς μας επίσης.
Βουλιάζει ο κόσμος στον εγωισμό, στην απιστία, στο ψέμα και στα πρέπει.
Τα παρατάνε εύκολα γαμώτο με την πρώτη δυσκολία.
Βλέπεις θέλει πείσμα, υπομονή και θάρρος να παλέψεις για κάτι και φυσικά αυτό είναι ενάντια στους άγραφους νόμους που ορίζουν σήμερα την ανθρωπότητα.
Κάνουν όνειρα μα δε ξυπνάνε να τα πραγματοποιήσουν.
Δεν θέλουν να τους κατακλύσουν συναισθήματα, προτιμούν να ζουν με τα ψίχουλα (υποτιθέμενης) αγάπης που παίρνουν ζώντας στη μονοτονία της σαρκικής επαφής χωρίς να αφήνουν χώρο για περισσότερα.
Είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους, τρέμουν με κάθε χαραμάδα φωτός μην τυχόν και φανούν τα απωθημένα που κρύβουν μέσα τους τόσο καιρό.
Βλέπεις, δεν είναι ο κόσμος που περίμενες να βρεις, σαπίζουν οι καρδιές στα πεζοδρόμια, δίπλα από ένα μπουκάλι ουίσκι και μερικά "αν".
.... Βλέπεις ;
Φένια Βεργή
Πηγή: enfo.gr
