Τις Τρίτες η κοινωνική κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος» μαγειρεύει στο Μεταξουργείο δίπλα από τη λαϊκή αγορά. Στήνουν τη μεγάλη κατσαρόλα, ρίχνουν τα υλικά μέσα και ξεκινάει το βράσιμο και το ανακάτεμα. Οι περαστικοί περνάνε, κοιτάνε, κάποιοι περιμένουν στο πλάι να ετοιμαστεί το φαΐ. Μιλάω με τους εθελοντές, μου λένε πως κάποιοι εθελοντές είναι σταθεροί και ολοένα εμφανίζονται και καινούριοι. «Θα κάτσεις να φας» μου λένε, «να κάτσεις, να κάτσεις». Άνθρωποι ζεστοί, χαμογελαστοί. Μόνο έτσι πετυχαίνουν αυτά, με αυτόν τον τρόπο, σκέφτομαι.

Μια κυρία γύρω στα 70 πλησιάζει το τραπέζι με τα φαγητά, παίρνει ένα πιάτο μακαρόνια και ψωμί και κάθεται σε ένα τραπέζι που δανείζει το καφενείο «Οι φίλοι».
«Σας αρέσει το φαγητό σήμερα;» τη ρωτάει κάποιος εθελοντής. «Όσο έχουμε να τρώμε, καλά είναι» απαντάει εκείνη. Όσο έχουμε να τρώμε. Τόσο απλά.

Πιο δίπλα 5-6 τσιγγανάκια τρέχουν ξυπόλυτα, χορεύουν και γελάνε δυνατά. Οι εθελοντές τούς βάζουν φαΐ και κάθονται εκεί όλα μαζί να φάνε.

Ζητάνε νερό και τους φέρνουμε. Τρέχουν να αρπάξουν τα μπουκάλια περισσότερο για το παιχνίδι παρά από δίψα.

Με πλησιάζει ένα από τα τρία πανέμορφα κοριτσάκια και μου λέει «Πού το βρήκες το νερό;» Το αγόρασα, της λέω. «Με χρήματα;» με ρωτάει. Ναι της απαντάω. «Ευχαριστώ» μου λέει. Για όλη την υπόλοιπη ώρα που παρέμεινα εκεί, το κορίτσι ήταν δίπλα μου, μου μιλούσε, με ρωτούσε.

Μετά τις πρώτες γουλιές νερό, άρχισαν τα μπουγέλα. Έτρεχαν πάνω κάτω με τσιρίδες και στα χέρια τα παγωμένα νερά. Για επιδόρπιο έσπασαν ένα καρπούζι που τους έδωσαν από τη λαϊκή, στον πεζόδρομο. Το χτυπούσαν κάτω, μέσα σε μια σακούλα, μέχρι να γίνει κάμποσα κομμάτια. Μου πρόσφεραν ένα κομμάτι για να μου πουν κι άλλο ευχαριστώ.

Όση ώρα στεκόμουν εκεί και φωτογράφιζα σκεφτόμουν πως αν θέλεις να νιώσεις άνθρωπος ζωντανός, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι ακολουθήσεις την κοινωνική κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος» στα μαγειρέματα τους.

Μαριάννα Ρουμελιώτη