Ο χορός και το management. Στον πρώτο πειθαρχείς, εκφράζεσαι και στο τέλος απελευθερώνεσαι. Στο δεύτερο πειθαρχείς, εκφράζεσαι, απελευθερώνεσαι και μετά …ξυπνάς.
Όσο για το coaching μη βιάζεσθε θα αναφερθώ στο τέλος.
Η συγκεκριμένη ρήση με την πρώτη ματιά φαίνεται λίγο απαισιόδοξη όσον αφορά στο management βέβαια. Ίσως να οφείλεται και στη δική μου μεγάλη συναισθηματική εμπλοκή στις σημερινές σκληρές συγκυρίες για μας, πολλούς από τους φίλους μας, συγγενείς μας κλπ κοντινούς, μακρινούς, άγνωστους δεν έχει καμία διαφορά.
Αλλά ας έρθω στην ανάλυση των παραπάνω διαπιστώσεών μου.
Στο χορό η πειθαρχεία είναι απαραίτητη εκκίνηση και βέβαια η έκφραση είναι κεντρικό σημείο και η απελευθέρωση είναι το όραμα – ο σκοπός, για μένα τουλάχιστον. Το management με το γνωστό στους περισσότερους ορισμό: Οργάνωση, προγραμματισμός, συντονισμός, επικοινωνία, έλεγχος, όταν όλα γίνονται καλά εξασφαλίζει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Δηλαδή… ψεκάστε, σκουπίσατε τελειώσατε και επιτύχατε. Τα τελευταία χρόνια όμως η αποτελεσματικότητα των παραπάνω διαχειριστικών πρακτικών που κάποτε ήταν η πεμπτουσία της επιτυχίας έχει αρχίσει να εξασθενεί ή και να απομυθοποιείται.
Στο management η πειθαρχία στους κανόνες και στα κατά καιρούς διδάγματα των γκουρού και …λιγότερο γκουρού ήταν απαιτητές για την εξασφάλιση της επιτυχίας των μετρήσιμων ή των αμέτρητων στόχων που βάζαμε εμείς οι ίδιοι ή μας έβαζε κάποιος άλλος τους οποίους στη συνέχεια θα έπρεπε να αποδεχτούμε και να κυνηγήσουμε.
Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία είχαμε την ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τις managerial ικανότητές μας. Κατά τον Αριστοτέλη είναι η πεμπτουσία της υπαρξιακής αναζήτησης του ανθρώπου και συμπτωματικά και του manager. Η αξιοποίηση των ικανοτήτων μας, μας έκανε να νοιώθουμε δυνατοί οπότε ασφαλείς να απελευθερώσουμε την προσωπική μας έκφραση, να δημιουργήσουμε και τέλος να νοιώσουμε ένα είδος ελευθερίας. Όμως ένα πρωί ξυπνήσαμε και είδαμε ότι οι πρακτικές που ακριβοπληρώσαμε να μάθουμε κάποτε δεν αρκούν ή μάλλον μας έκαναν να επαναπαυτούμε και να μην ακούσουμε τις Κασσάνδρες. Αφεθήκαμε στην υπεροπτική νωχέλεια του πουπουλένιου καναπέ μας και περιμέναμε πως όλα θα ήταν όπως ευαγγελίζονταν οι γκουρού.
Όχι όλοι, υπήρξαν και κάποιοι που μας προετοίμαζαν αλλά οι φωνές τους ήταν λίγες με μικρή ένταση γιατί ως γνωστόν το κύμα της άνεσης και της απληστίας των ανθρώπων είναι πιο συμπαγές και σαρωτικό. Οι μύες της συνείδησης είχαν ατονήσει, άρα πως να το συγκρατήσουν.
Όμως σήμερα, πιστεύω ότι ευτυχούμε(!) να ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο όπου ενώ οι παλιές ιδέες φυλλοροούν, νέες ιδέες και πρακτικές ετοιμάζονται να γεννηθούν. Σημειώνω ότι ευτυχούμε διότι για ένα μαζοχιστικό για άλλους λόγο, μου αρέσει να βρίσκομαι σε φάση δημιουργίας και αλλαγής και όχι απλής …πειθαρχίας σε κάτι που έχει είδη ειπωθεί και εφαρμοσθεί ως συνταγή. Σε κάτι που εμφανίζεται και στατιστικώς ασφαλώς συνιστά ο κάθε γιατρός του management στα συγκεκριμένα συμπτώματα. Σήμερα όμως κάθε σύμπτωμα έχει αιτίες άλλες σοβαρότερες ασθένειες από ότι παλιά και οι δοκιμασμένες συνταγές δεν ισχύουν.
Ο χορός για μένα μπορεί να μας διδάξει κάτι σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, όπως:
Την ειλικρίνεια. Το σώμα του ανθρώπου δεν λέει ψέματα και εδώ ας θυμηθούμε τη γλώσσα του σώματος.
Την απόλαυση μέσα από τον πόνο. Το σώμα μας όταν κινείται σε κάποιο ρυθμό απαλό ή γρήγορο, δεν αντιστέκεται, αφήνεται, απολαμβάνει ακόμη και αν πονάει από την προσπάθεια για την πλήρη εκμετάλλευση όλων των μυών.
Την αυτογνωσία. Η υπέρτατη ευτυχία για το σώμα που χορεύει είναι να φτάσει στην πλήρη γνώση και της πιο μικρής πτυχής του. Το μυαλό και η καρδιά συντονίζονται με κάθε κύτταρο κι έτσι μέσα από αυτή την ολοκληρωτική έκφραση στο πλαίσιο της συγκεκριμένης μουσικής να κερδίσει την απελευθέρωση. Μια σχεδόν συγκινητική απελευθέρωση διότι είναι ευάλωτη, είναι ειλικρινής, είναι ανοιχτή και ταυτόχρονα πανέτοιμη για κάθε πρόκληση. Και αυτή την απελευθέρωση νοιώθει ο χορευτής σε κάθε εποχή σε κάθε συνθήκη σε κάθε μουσική.
Την έκθεση, τη δοκιμή. Συντονίζεται άρρηκτα, προσαρμόζεται, προετοιμάζεται, γυμνάζεται, εξασκείται συνεχώς, και τέλος απολαμβάνει κάθε προσωπική ή ομαδική παράσταση με κοινό – κριτή τον οποιοδήποτε καλοπροαίρετο ή κακοπροαίρετο θεατή. Γιατί ο κάθε καλλιτέχνης όπως και ο χορευτής έχει ανάγκη να έχει κοινό, διαφορετικά ο νόμος της έκφρασης δεν τηρείται.
Προσαρμογή. Ο χορός του είναι ο αποκλειστικός του στόχος και αφιερώνεται σε αυτόν ξεπερνώντας εσωτερικά ή εξωτερικά εμπόδια από τον ίδιο, από τους άλλους, από τις συνθήκες.
Ειλικρίνεια, απόλαυση μέσα από τις δυσκολίες, αυτογνωσία, τολμηρή έκθεση, προσαρμογή και αφοσίωση. Αυτά είναι κάποια από τα στοιχεία που μας χρειάζονται αυτή τη μεταβατική περίοδο, για να δημιουργήσουμε μια νέα εποχή καλύτερη από την προηγούμενη.
Να αξιολογήσουμε με νηφαλιότητα και κατανόηση τις παλιές ιδέες, να βρούμε νέες, να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στις νέες συνθήκες, να προσαρμοστούμε, να αφοσιωθούμε με συνέπεια, να ξεπερνάμε τα εμπόδια από μας τους ίδιους ή άλλους, να πιστεύουμε σε μας και να τολμάμε χωρίς να φοβόμαστε την κριτική. Την οποιαδήποτε κριτική στο δικό μας χορό ζωής!
Το coaching, ο coach, ο καθοδηγητής, ο προπονητής είναι ένας από τους ισχυρούς μας υποστηρικτές και βοηθούς και η μεθοδολογία του coaching, είναι ότι καλύτερο αυτή την εποχή.
Ο coach σας βοηθά να ανακαλύψετε και να αποκαλύψετε τον αληθινό σας εαυτό τις αδυναμίες και τις δυνάμεις σας, σας βοηθά να δημιουργήσετε νέους στόχους πιο αντιπροσωπευτικούς, να τολμήσετε, να ξεπεράστε εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια και να τους επιτυγχάνετε με σχέδιο, αφοσίωση και γενναιότητα αψηφώντας κάθε κακοπροαίρετο θεατή.
Εμπρός λοιπόν η πίστα είναι δική σας!
Η υπέρτατη ευτυχία, κατά τον Μιχάλη Τσικτζεντμιχάλη – η ροή – είναι:
Το άφατο συναίσθημα που απολαμβάνουν οι καλλιτέχνες, οι οποίοι όταν δημιουργούν χάνουν τόπο και χρόνο. Δεν σκέφτονται τίποτα άλλο και όλες οι έγνοιες παραμερίζονται.
ΒαρβάραΧ. Ασημακοπούλου
ICF Business & Executive Coach, HRM Consultant,
Motivational Trainer, Founder & Managing Partner HRE
