Σε συναντώ καθημερινά, με σπρώχνεις για να περάσεις το δρόμο.

Με στραβοκοιτάς στην ουρά για το ταμείο.

Δεν καταλαβαίνεις πόσο ίδιοι είμαστε.

Δεν θέλεις να με κοιτάς και όταν σου χαμογελώ από το τζάμι του λεωφορείου, με φοβάσαι, σκέφτεσαι πως είμαι απροσάρμοστη.

Ξέχασες τη μπάλα που έπαιζες μικρός.

Στο γραφείο με διατάζεις, με υποτιμάς.

Και όταν πιτσιρικάκι σε είχα δάσκαλο, με χτύπαγες με την φωνή σου και με τρόμαζαν τα μάτια σου.

Σε βλέπω όλο και πιο συχνά και μια μέρα θα σε ρωτήσω.

Πότε έχασες την ανθρωπιά σου;

Ιφιγένεια Βήττα

Πηγή: enfo.gr