Περνούν οι πρώτες επιβραβεύσεις για την απόκτηση του πολυπόθητου πτυχίου, οι εορτασμοί κάπου τελειώνουν και το χτίσιμο του βιογραφικού γίνεται πλέον η καθημερινή σου ενασχόληση μέχρι να το τελειοποιήσεις και να το χρησιμοποιήσεις στην πρώτη σου απόπειρα εύρεσης εργασίας.
Γεμάτος αυτοπεποίθηση, νιώθεις ήδη περιζήτητος στην αγορά εργασίας, θεωρώντας πως μία θέση σε περιμένει πριν ακόμη παρουσιαστείς σε αυτή. Περήφανος για τις ώρες διαβάσματος που αφιέρωσες για να αποκτήσεις το πτυχίο σου, έτοιμος να εφαρμόσεις στην πράξη όσα σου έλεγαν συνεχώς οι καθηγητές σου ότι είναι πολύτιμες γνώσεις για το μέλλον σου, αρχίζεις να στέλνεις τα πρώτα βιογραφικά, θα κανονίσεις και κάποιες συνεντεύξεις, αν είσαι τυχερός.
Και κάπου εδώ, μετά από λίγες μέρες αναζήτησης, θα διαπιστώσεις και μόνος σου πλέον ότι τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα από όσο σου περιέγραφαν. Θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν το πτυχίο σου άξιζε τα χρόνια διαβάσματος και τις εξεταστικές, αν αξίζει τόσο αυτό όσο και εσύ ο ίδιος προσωπικά, αλλά κυρίως θα έρθεις αντιμέτωπος με τον φόβο της απόρριψης. Θα νευριάσεις μάλιστα με τον φόβο αυτό και θα ρίξεις το φταίξιμο αρχικά σε εσένα και μάλλον εκεί θα αρχίσεις να απελπίζεσαι ακόμα πιο πολύ, καθώς βλέπεις πως μάταια προσπαθείς να σταθείς στα δικά σου πόδια επαγγελματικά και προσωπικά, χτίζοντας σιγά σιγά την εργασιακή σου καριέρα.
Οι πρώτες συνεντεύξεις θα ξεκινήσουν με όλα τα θετικά συναισθήματα ότι σύντομα θα μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις κάτι δημιουργικό, που, αν και θα σε αναγκάζει να ξυπνάς στις εφτά το πρωί καθημερινά, στο τέλος του μήνα θα σου δίνει τη δυνατότητα να αγοράσεις όλα αυτά που ήθελες για σένα και να πληρώσεις μόνος σου το λογαριασμό της Δ.Ε.Η. Μετά τη δεύτερη, τρίτη συνέντευξη, από την οποία και πάλι δεν θα λάβεις θετικές αντιδράσεις από τον υπεύθυνο προσλήψεων και εντέλει δεν θα λάβεις και την πολυπόθητη θετική απάντηση, θα σκεφτείς να τα παρατήσεις. Ναι, θα το σκεφτείς.
Μετά την τέταρτη και πέμπτη άκαρπη συνέντευξη για δουλειά θα σκεφτείς να παραιτηθείς και να τα αφήσεις όλα στη μοίρα τους. Την ίδια στιγμή θα βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του θύματος, κάποιες φορές όχι άδικα. Θα τα βάλεις με ορισμένους εργοδότες της χώρας αυτής που σου ζητούν να έχεις τριετή τουλάχιστον εμπειρία μόλις στα 23 σου χρόνια, απαιτούν οκτάωρη εργασία για μισθό των 300 ευρώ και μάλιστα θα σε ρωτήσουν αν είσαι ικανοποιημένος με τον μισθό αυτό. Δεν θα έχεις άδικο κάποιες φορές, αλήθεια.
Η άποψη ότι ο καθρέφτης της κάθε χώρας είναι οι πολίτες της δυστυχώς εδώ επαληθεύεται. Ο κατώτατος μισθός δεν τηρείται, τα εργασιακά δικαιώματα πολλάκις καταπατώνται στον βωμό της εκμετάλλευσης και του κέρδους, και στο μυαλό σου έρχονται όλοι εκείνοι οι φίλοι και οι γνωστοί σου που μετανάστευσαν σε μια άλλη χώρα ψάχνοντας εκεί για δουλειά. Μάλλον, λες, έκαναν την καλύτερη επιλογή, κι ας βρίσκεστε πια μόνο μια φορά τον χρόνο.
Ανά διαστήματα θα θυμώσεις μέσα σου και με τους καθηγητές σου για όλα τα ρόδινα μονοπάτια που σου έλεγαν ότι θα μπορέσεις να βαδίσεις με το συγκεκριμένο πτυχίο που θα πάρεις στα χέρια σου. Θα θυμώσεις ξανά και με εσένα και θα αναρωτηθείς αν στα δεκαοχτώ σου είχες κάνει όντως τη σωστή επιλογή, αν διάλεξες αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, αν είναι αυτό που αξίζει τον ψυχολογικό αναβρασμό που νιώθεις μέσα σου μετά από κάθε απόρριψη.
Απεγνωσμένος, αλλά κυρίως απογοητευμένος, θα σκεφτείς να μειώσεις τις απαιτήσεις σου, να ψάξεις για κάτι που μπορεί να μην θέλεις, να κάνεις υποχωρήσεις στον αυτοσεβασμό και στην αξιοπρέπειά σου. Αν κάπου εκεί επιλέξεις να το κάνεις, θα ανοίξεις διάπλατα τον δρόμο της απογοήτευσης. Και ο δρόμος της απογοήτευσης μοιάζει με αυτοκινητόδρομο, θα πρέπει να περάσεις αρκετά χιλιόμετρα για να βρεις έξοδο…
Άρτεμις Γιαννακοπούλου, Team Leader Citycampus.gr
