Η αναζήτηση πάρκινγκ ξεκινά. Οι οδηγοί αυτοκινήτου θεωρούν την ημέρα τους επιτυχημένη, αν κατά την επιστροφή τους δεν συλλέξουν το ροζ χαρτάκι από το παρμπρίζ τους. Μετά άντε πάλι πίσω. Κανείς πιά δεν εκνευρίζεται. Έχουν συνηθίσει. Αυτή η κατάντια έχει γίνει πλέον τρόπος ζωής. Έχουμε εντάξει στην καθημερινότητά μας αυτή την κατάσταση και την αποδεχόμαστε πλέον αδιαμαρτύρητα.
Άραγε σκέφτηκε κανείς, πόσο πολύτιμο χρόνο από τη ζωή του πετάει καθημερινά στα σκουπίδια, επιλέγοντας το αυτοκίνητο για τις καθημερινές του μετακινήσεις;
Αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος της βλακείας θα αντιληφθεί ότι είναι πράγματι πολύ μεγάλο. Έχουμε λοιπόν και λέμε: 2 ώρες (τουλάχιστον) την ημέρα για πήγαινε-έλα στη δουλειά. Το πολλαπλασιάζουμε με το 5 και έχουμε μιά ημέρα, ένα οκτάωρο συν 2 ώρες υπερωρία την εβδομάδα. Πάει η πενθήμερη εργασία. Μετά μετράω 150 ευρώ βενζίνη μηνιαίως. Βάλε και φθορές και service του αγαπημένου μου αυτοκινήτου, πρόσθεσε και κόστος πάρκινγκ (δεν βρίσκεις πάντα όταν βιάζεσαι) ή ένα ροζ χαρτάκι (το ελάχιστο) που θα τσιμπήσεις το μήνα... Φτάνεις το 250άρι χαλαρά καθαρό μηνιαίο κόστος. Να βάλω και το άγχος, τα τσιγάρα, το ψιλοτρακάρισμα που θα σου κάτσει;
Τέρμα. Καθάρισα. Το κλείδωσα μέχρι να το χρειαστώ για τα απαραίτητα. Καμιά εκδρομούλα δηλαδή με την οικογένεια, τίποτα κοινωνικές υποχρεώσεις (αν δεν έχει Μετρό), και κανά γιατρό (αχρείαστος να ’ναι) για τα παιδιά.
Αγοράζω ποδήλατο. Η δουλειά είναι στα 9 χλμ. 40 λεπτά στο σύνολο. Κατηφόρα στο πήγαινε, γυμναστική στην επιστροφή. Τέρμα το γυμναστήριο. Στην αρχή ζόρι, κατεβαίνω συχνά και το πάω ποδαράτο. Σε δύο μήνες η ανηφόρα δεν μου φτάνει. Παίρνω τα βουνά. Μπαίνω σε ποδηλατικά φόρουμ, γνωρίζω 50 άτομα και συμμετέχω σε όσες βόλτες προλαβαίνω. Με τραβούν μαζί τους στο βουνό, στην πόλη, στην επαρχία. Κόβω το τσιγάρο και σε έναν χρόνο φτάνω και επιστρέφω από Κόρινθο... με ποδήλατο παρακαλώ! Αν μου το έλεγες έναν χρόνο πριν θα σε θεωρούσα τρελό.
Τώρα είναι τρόπος ζωής. Εδώ και τρία χρόνια υπολογίστε μόνοι σας πόσα χρήματα έχω εξοικονομήσει, πόσο χρόνο, πόσο άγχος και πόσα χρόνια ζωής έχω γλιτώσει. Βιώσιμη κινητικότητα λοιπόν και ξερό ψωμί.
Κάθε πρωί τους βλέπω πάλι στο αυτοκίνητο να περιμένουν... Τους λυπάμαι...
Ας δούμε όμως τώρα και την άλλη όψη:
Κίνδυνος...
Υπάρχει και θέλει μεγάλη προσοχή. Ούτε οι οδηγοί ούτε οι δρόμοι, αλλά ούτε και η νομοθεσία δεν είναι υπέρ του καθημερινού ποδηλάτη. Πάντα κράνος, φώτα και φωσφορούχο γιλέκο το βράδυ και όσο μπορείτε με παρέα. Η συμμετοχή σας σε κάποιο ποδηλατικό φόρουμ, μιά παρέα με εμπειρότερους που θα σας βγάλει στο δρόμο θα λειτουργήσει πολύ θετικά. Αν παρ’όλα αυτά φοβάστε, υπομονή το δίκτυο ποδηλατοδρόμων επεκτείνεται.
Ιδρώτας...
Aν είστε τυχεροί, όπως εγώ, και έχετε κατηφόρα όταν πηγαίνετε στη δουλειά, αντιμετωπίζεται εύκολα. Μια αλλαξιά, μια πετσέτα και μερικά μωρομάντηλα θα κάνουν δουλειά. Η επιστροφή δεν μας νοιάζει, σπίτι μας πάμε. Αλλιώς δύο είναι οι λύσεις: Ντουζιέρα στη δουλειά ή αγορά σπαστού ποδηλάτου για να κόβετε την απόσταση με τα ΜΜΜ. Είναι φοβερά ποδήλατα και πολύ ευέλικτα.
Οι κλοπές...
Οι οποίες είναι πάρα πολλές. Είναι πολύ βασικό να ασφαλίζετε σωστά το ποδήλατό σας. Οι κλειδαριές «πέταλο» είναι μια λύση. Αλλιώς σπαστό και αγκαζέ.
Αν τελικά ξεπεράσατε τα παραπάνω και το αποφασίσατε, βουρ για την αγορά ποδηλάτου. Προσοχή κι εδώ όμως. Τα ποδήλατα έχουν μέγεθος και πρέπει να επιλέξετε το νούμερό σας. Επίσης, ψάξτε προσεκτικά το είδος του ποδηλάτου που σας ταιριάζει. Αποφύγετε την αγορά ποδηλάτου από super market. Καλύτερα καλό και μεταχειρισμένο παρά καινούριο και αναξιόπιστο.
Μάριος Βόντας
Πηγή: www.enfo.gr
